Նույն սար­դոս­տայ­նում

Այն­քան խո­սե­ցինք մշա­կու­թա­յին քա­ղա­քա­կա­նու­թյան բա­ցա­կա­յու­թյան մա­սին, մի կար­գին չհաս­կա­նա­լով էլ՝ ինչ է դա, մինչև մշա­կույ­թը սղ­վեց, մնաց քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը: Երբ տունդ ցուրտ է, խար­խուլ, ան­պա­տու­հան, դժ­վար է մտա­ծել գե­ղե­ցիկ ներ­քին հար­դա­րան­քի մա­սին: Ի­րա­կա­նու­թյու­նը, ո­րում մենք ապ­րում ենք, շատ նման է նկա­րագ­րածս տա­նը: Մեր քա­ղա­քում մշա­կու­թա­յին ի­րա­դար­ձու­թյուն­նե­րի պա­կաս չկա: Մշա­կու­թա­յին աշ­խույ­ժը կա, վայ­րը հար­մար չէ: Քայ­լում ես ծա­ռու­ղի­նե­րով, որ ե­րեկ կա­նաչ էին, գույ­նզ­գույն, այ­սօր` մերկ, ան­տերև: Ե­թե ա­սես` ե­րեկ և այ­սօր, ար­դեն քա­ղա­քա­կա­նաց­նում ես:

Մար­դիկ աշ­խա­տան­քը կորց­նում են, դժ­գո­հում ենք: Մար­դիկ շա­րու­նա­կում են աշ­խա­տել ի­րենց նախ­կին տե­ղե­րում, դժ­գո­հում ենք:
Մար­դիկ ան­տր­տունջ ոտք ու ձեռք են կոտ­րում եր­թու­ղա­յին­նե­րում, ե­թե դժ­գո­հես, քա­ղա­քա­կա­նաց­նում ես:

ՀՀ-ից այլ երկ­րում ա­պաս­տան գտած մար­զի­կի մա­սին ֆիլ­մը քա­ղա­քա­կա­նաց­նում ենք:
Կի­նոն մաս­սա­յա­կան ար­վեստ է:
Կի­նոն քա­րոզ­չա­կան հզոր գոր­ծիք է:
Կա կի­նո, որ ար­գել­վում է դի­տել ան­չա­փա­հաս­նե­րին կամ նյար­դե­րից թույլ մարդ­կանց:
Քա­ղա­քա­կա­նաց­նում ես:
Ար­վես­տում ար­վեստ ես փնտ­րում՝ քա­ղա­քա­կա­նաց­նում ես: Կամ` չես հաս­կա­նում:
Նույն քա­ղաքն է: Նույն մար­դիկ:
Եր­գերն էլ են քա­ղա­քա­կա­նաց­վում:
Մես­չյանն էլ:
Չաք­մաք­չյա­նի «Քայ­լող մարդն» էլ:
Ե­թե չենք քա­ղա­քա­կա­նաց­նում, է­լի քա­ղա­քա­կա­նաց­նում ենք:

Այս քա­ղա­քա­կան քաո­սում ծն­վեց Դա­վիթ Սամ­վե­լյա­նի գիր­քը` «հա­կա­ՔԱ­ՂԱ­Քա­կան»-ը: Դա­վիթն ա­սում է` կա մի բան մեր քա­ղա­քում, որ վեր է, ա­վե­լի վեր է, քան քա­ղա­քա­կա­նու­թյու­նը:
Բայց կա մի բիրտ ճշ­մար­տու­թյուն. ե­թե դու չես զբաղ­վում քա­ղա­քա­կա­նու­թյամբ, քա­ղա­քա­կա­նու­թյունն է զբաղ­վում քեզ­նով։
Խն­կար­կումն էլ է քա­ղա­քա­կան:
Դա­սա­դուլ ա­նելն ու չա­նելն էլ:
Մենք տար­բեր կողմ ենք նա­յում: Տար­բեր բևեռ­նե­րում ենք ապ­րում:
Վեր­ջին ան­գամ սթափ ու միաս­նա­կան ենք ե­ղել Ապ­րի­լյան քա­ռօ­րյա­յի օ­րե­րին:
Եր­բեք այդ­քան սթափ չէինք ե­ղել:
Ապ­րիլն էլ քա­ղա­քա­կա­նաց­վեց:
Հի­նը նո­րի մեջ է, նո­րը` հնի:
Սևն ու սպի­տակն էլ քա­ղա­քա­կա­նաց­վե­ցին:
Բո­լոր գույ­նե­րը քա­ղա­քա­կան են:
Հինն ու նորն էլ:
Էլ ոչ մե­կը մյու­սին չի լսում, բո­լո­րը խո­սում են:
Հայտ­նի մարդ­կանց խոս­քը չի լս­վում, բո­լո­րը հայտ­նի են:
Օր­վա վեր­ջում վե­րա­դառ­նում ես տուն:
Մենք բո­լորս վե­րա­դառ­նում ենք:
Ոչ ոք իր հետևից դու­ռը չի փա­կում:
Կան­գա­ռում, տա­նը, թե հա­մաշ­խար­հա­յին սար­դոս­տայ­նում քա­մին փչում է բո­լոր կող­մե­րից: Կան­գա­ռում թե հա­մաշ­խար­հա­յին սար­դոս­տայ­նում մենք բո­լորս մեկ ենք ու մերկ ենք:

Ար­մի­նե ՍԱՐԳ­ՍՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ